Och jongen toch…

door Marc

Nederland kent Camiel als het leukste/knapste/slimste/zachtste G’tje van de klas. Nieuw is dat hij ook de sluwste mishandelaar en kleinprater van de klas is. Vooruit, misschien is hij dat pas sinds een jaar of 3 maar heeft het er wel altijd al ingezeten.

In elk geval spreekt Nederland vol afschuw over Camiel. Nu doen we dat best snel in Nederland. Maar wetende dat ook mensen die doorgaans niet op de man spelen, Camiel onderuitschoffelen laat zien dat hier veel meer aan de hand is. Is de #metoo-discussie daar wellicht verantwoordelijk voor? Natuurlijk. En is Camiel dus bijvangst? Hij is veel meer dan dat.

Alles over de kwestie Camiel is al gezegd, behalve door Camiel zelf. Camiel mompelt als het ware. Binnensmonds. Dan krijg je onherroepelijk meningen en conclusies voor je kiezen die gestaafd zijn op jouw eigen gemompel en onduidelijkheid. Want wie niet luid en duidelijk met de billen bloot wil moet wel iets te verbergen hebben. Dus vullen we – ook ik – het zelf maar in: Camiel slaat erop, bagatelliseert dit en vertegenwoordigt vervolgens sportend Nederland nog een jaartje of 2,5. Want ja. Vrijwillig hoor, mompelt hij maar vergeet te mompelen hoe hoog zijn dagvergoeding was.

En van dit soort bagatellisering wordt Nederland dus flink boos. En dan gaan we schrijven. En tieren. En zuigt het tolerantieballonnetje dat Nederland doorgaans zo graag wil zijn zich plotsklaps vacuum. We zochten een slachtoffer en vonden een dader.

Camiel onderschatte op infantiele wijze de maatschappelijke impact die de aframmeling van zijn ex-vriendin heeft. Met impact doelt hij op de stilte van 2,5 jaar die hij na de kloppartij inlaste. Niet de impact van de aframmeling! Meer kwaad bloed volgde. Geen blijvend letsel betekent in de gemompelde bewoording van de verdedigende partij een eenvoudige mishandeling.
Oei. Ai.
Pijnlijk als een gebroken elleboog.

Nu ken ik de feiten niet, maar een eenvoudige mishandeling is volgens mij net zo goed een ordinaire mishandeling. En het nou niet gaan hebben over de volgorde van. Of wacht; de volgordelijkheid. Aan mooie woorden immers geen gebrek in Camiels gemompelde relaas. Hij omzwachtelt het voorval met een Baudet-achtig barokke taalgebruik, maar wat erin zit stinkt gewoon naar rotte vis. En als wij plebs een ding goed ruiken dan is het wel rotte vis.

Je zou denken dat – los van die massale aandacht en maatschappelijke verontwaardiging als het gaat om misbruik, mishandeling en menselijk falen – je nadenkt voordat je iemands elleboog breekt. Voordat je handelt. Dat leren ze kinderen op school al. Stop. Hou op. Zelfbeheersing. Dat geldt overigens net zo goed voor – ik noem maar wat – talentloze vloggers in een zelfmoordbos in Japan. Als de bubbel waarin je leeft je realiteit is, ligt persoonlijk falen om de hoek. Je kunt er op wachten.

Loop weg, draai om, houd af. Wees een vent en zet je publieke voorbeeldfunctie gerust ook in binnen je relatie. Geef het enige voorbeeld dat je mag geven. Slaat zij eerst, loop dan weg. Houd de eer aan jezelf. Ook als het jouw huis is. Vertrek. Maar blijf met je fikken van de ander af. Ook al heeft zij of hij je tot diep in je ziel vernederd. Dat weten we niet, ik wil maar aangeven dat er grenzen zijn. Maar Camiel, ach ja. Ergens vermoed ik dat het gewicht van het jarenlang meetorsen van de titel kroonprins hem uiteindelijk heeft geknakt. Als zoveel maatschappelijke voorspoed jouw deel is, wordt ontastbaarheid onoverkomelijk. Althans, als er niemand is die jou af en toe even op je plek zet.

Ik ken de feiten niet, maar het zou me niets verbazen als dat de aanstichter van de kloppartij is. De kroonprins werd tot de orde geroepen door zijn lief.

Blijkbaar verandert het beste jongetje van de klas dan in een agressieve klootzak. Een klap en poef…daar gaat het aureool. Blinde woede. Als je elkaar liefhebt hoeft niemand dat per se te weten. Als je losse handjes hebt ben je van iedereen: dat is de wetmatigheid van social media. Schandpaal! Dan ben je loslopend wild. Beroep je niet op privacy. Want weet je Camiel, Henk en Ingrid zijn het zat dat individuen die met een gouden lepel in hun bek geboren zijn, gewoon nog gevoerd worden terwijl ze net nog het tafelbestek hebben ondergekotst.

Zo baar je boosheid. De hardnekkige geur van rotte vis zit nog in onze neusgaten.

Lafbekken heb je in alle soorten en maten. De reaguurders gaan Camiel de komende weken ongetwijfeld onder woorden nemen. Ook dat is laf, want anoniem. Maar nog altijd een stuk minder laf dan je ex-vriendin mishandelen en vervolgens de hersenschudding, de gebroken elleboog en de gescheurde oorlellen en eigenlijk alles bagatelliseren.

Bah. Jakkes.