Ik kan jou aan mannetje!

De GROTE blogpostonderwerpen raken stilaan op. Althans, de onderwerpen die binnen mijn comfort zone liggen. Onderwerpen daarbuiten zoals het weer, elektrisch rijden en wereldtoneelpolitiek kunnen me echt geen reet meer roesten. De mensheid leert toch nooit en vergeet liever wat het zelf aanricht. De hoeveelheid achterlijkheid en gif die je dagdagelijks te verstouwen krijgt als trouwe journaalkijker, social media-scroller en krantenlezer is mind blowing.
Dan mijn gezondheid, een van de hoofdonderwerpen sinds 2016. Ik heb er bijna 100 blogposts over geschreven, het is gecheckt. Er is niks meer over te zeggen. Echt. Het is goed. Wees gerust. Ik moet dat deel van mezelf loslaten, mijn leven is zoveel meer dan tumoren, schedelplastieken en infecties.
De kinderen dan. Die hebben nu een leeftijd dat alles cringe, awkward en getver is. In potentie zijn ze misschien wel de mooiste en creatiefste bron om uit te putten, maar als kritische ouder moet ik ergens een streep trekken. Er komt een dag dat ze een vriendje of een vriendinnetje krijgen. Als die al googelend de fratsen van de oudste en jongste tegenkomen bedenken ze zich geheid. Al wil ik graag af en toe een uitzondering maken.
Blijft over mijn leeftijd. Mijn middelbare leeftijd. Mijn oude botten. In mijn realiteit propte ik onlangs nog mijn jas in kluisje #1485 voor aanvang van een concert en bukte daar zó diep voor dat ik toch even op mijn knieën moest rusten ter comfort en beademing. Stel het je gerust voor. Een plankig 186 cm lang lijf op de knieën, zwoegend en kreunend in de kelder van een concertzaal.
Rock ‘n roll mensen, rock ‘n roll. En de beste definitie van hoe het leven er nu voor staat. Jong willen zijn, maar het niet meer kunnen. Tragisch? Nee hoor, eerder geruststellend.
Misschien is ‘de leeftijd’ wel de nieuwe bron die ik ga onderzoeken en uitmelken. Misschien zijn de 13 jaar dat ik hier schrijf niets meer of minder geweest dan de weg naar dit moment. Hoe een zichzelf jong wanend brein, zich kansloos laat ringeloren door de haperende zak botten eronder. Want geloof me beste lezer, dat rustmoment voor het kluisje in de kelder is slechts het puntje op het puntje van het topje van de ijsberg.
Mooi dus dat ik 13 jaar geleden voor een – wat nu blijkt – superflexibele blognaam heb gekozen. Alles past onder de vlag van hebhetermaarover.nl. Waarover? Daarover. Dus welkom ouderdom! Ik kan jou aan mannetje.