De fiets

De fiets van R. is gejat. Op klaarlichte dag. Stond recht voor de deur van ons huis. De sleutel stak er door logistieke drukte (lees boodschappen) nog in. Minuutje of tien aan onze aandacht ontsnapt en poef, weg is ie.

En dan is het raar als je naar die plek kijkt waar net nog een fiets stond. Dan voel je een soort van fantoompijn. Als ik even met mijn ogen knijp denk ik hem nog te zien. En dan slokt een onbekende dimensie hem op. Of een verward iemand, we wonen tenslotte in de stad.

R. vindt het vooral onhandig. Ze voelt zich plotseling beperkt in haar mobiliteit, maar verder. Ach ja. Ik daarentegen kan van dit soort onrecht he-le-maal over de pis gaan. Je blijft met je fikken van andermans’ spullen af. Hoe moeilijk kan het zijn? Daar hebben regels voor en die noemen we wet en strafbaar feit.

Hoe gaat dat dan? Iemand loopt langs, ziet een fiets die niet op slot staat kijkt om zich heen en fietst erop weg? Onder het mom van: had je je fiets maar af moeten sluiten. Met fietstassen. En wat als daar – ik noem maar wat – een nest puppies in zat op weg naar nieuwe baasjes?

Of een mobieltje. Of die heerlijke appeltaart van de Jumbo waar je net zo’n zin in had.

Dat wordt dan wel gewoon meegejat.

Er fietsen en scooteren voortdurend gasten door onze straat waarvan ik best durf aan te nemen dat ze geregeld fietsen jatten. Daar, het is gezegd. Aan sommige mensen zie je dat het uitvreters zijn. Te voet zie ik ze zelden. Maar jà, ga vooral niet wijzen zonder het te bewijzen.

Dan de vraag waarom juist deze fiets? Waarom überhaupt? Het is niet eens een e-bike. Al zit er wel zo’n oudemensenstuur op en een aantal versnellingen naar rato van gebruikersleeftijd. Nog los van de ietwat suffige fietstassen.

Afijn. Ik hoop op weer zo’n droge zomer. Sorry beste landbouwers, maar van ons is een fiets gejat. Het water in het Wilhelminakanaal moet namelijk zo snel mogelijk verdampen, plukken wij de fiets er in augustus wel weer uit.

Advertenties

V A C A N C Y

Het gezin gaat dit jaar naar de VS. Bijna 4 weken gaan we er rondtrekken. Als de modern geëquipeerde en comfortverwende nomaden die we zijn. Dit schrijf ik overigens niet om op te scheppen. Ik zie de blikken al voor me. 4 weken toe maar, waar doet ie het van? Ik besef maar al te goed dat het een uitzonderlijke reis wordt. Om allerlei redenen. 

Voor het eerst gaan we met z’n vieren. Overigens, de oudste is al eerder in de VS geweest. In 2010. Hij was nog geen twee jaar oud toen. Maar dat was geen rondreis. We zaten destijds op een plek aan de oostkust. En dit blog stond nog in de kinderschoenen. Wat ik wil zeggen is het voelt als een eeuw geleden. 

Herinneringen creëren noemde mijn vader dat. Hij deed hetzelfde met zijn gezin. In 1980 (14 weken) 1988 (9 weken) en ‘n laatste keer in 2003 (3 weken). Hij had natuurlijk gelijk, maar als kind ben je niet bezig met herinneringen en je ouders zijn maar rare mensen. En dan blijkt op een gegeven moment dat ze er warempel zijn en dat ze blijven. Heel veel zelfs. En die zijn waardevol. Ik bewaar ze in een goudomrand hoekje in mijn brein, daar waar ik schuil als het in de rest van mijn kop regent. 

Het laatste jaar van zijn leven ging geen week voorbij zonder dat hij het had over onze reisplannen. Wanneer gaan jullie? Wacht niet te lang. Laat mij meebetalen. Zó graag zag hij ons naar de VS gaan. Ik wil graag denken dat het hem houvast gaf. Een strohalm. De rest van zijn leven stond immers stil, hij zorgde thuis 24/7 voor Thea.

Na het overlijden van mijn ouders hebben we de knoop doorgehakt. Of misschien was het al daarvoor, die fase is een diepe donkere put. We besloten om een jaar eerder dan gepland naar de VS te gaan. Kan ons wat. Waar hebben we het over? Ik bedoel, het leven is te kort voor consequenties en beren op de weg. De enige pijn die ik nu voel is weten dat mijn ouders geen deel meer uitmaken van onze nieuwe herinneringen. Hooguit als een oude herinnering in een nieuwe herinnering.

In die zin is deze reis een bescheiden hommage aan mijn ouders. Dat beeld, die ervaring, dat gevoel. De ouders voorin de huurauto, kinderen op de achterbank. De Rand McNally wegenatlas in de schoot. De canyons. De warmte die boven het asfalt in de verte golft. De knipperende V A C A N C Y neon van de motels. De graanvelden. Travis Tritt op de radio. Dieper in de schatkist van mijn jeugd ga ik niet komen.