Waarom dan de pijn?

De laatste paar weken van groep 8 verliepen niet bepaald vlotjes. Er waren hoestjes. Er was verhoging en dus het coronatestdilemma. Musicalonrust en conflictjes in de vriendinnengroep. Het was alsof iemand alvast een handvol zand in de tandwielen had gestrooid om het aanstaande afscheid in de soep te laten lopen en het onvermijdelijke tegen te houden. De kinderen waren het in elk geval niet, die snakken allemaal naar de brugklas. Naar die nieuwe fase in hun leven. Nieuwe uitdagingen, vrienden, relaties, naar de weg vooruit.

Terugblikkend kan ik niet anders concluderen dat wij het zelf deden, dat zand. Wij de ouders die het allemaal al eerder hebben meegemaakt. Onze kansen al dan niet gepakt hebben. Wij de wijzen die weten wat er wacht op de kruising van de Volwassenenstraat en de Geenkindmeerlaan. Misschien houd ik daarom zo graag vast aan iets dat zo vertrouwd is als acht jaar basisschool.

Vandaag hebben we de kinderen van groep 8 uitgezwaaid. Het hommeltje dat we 8 jaar geleden aan deze school toevertrouwde vliegt vandaag uit. Of beter gezegd, ze fietst eruit. Het afscheidsthema was namelijk de Tour de France, geïnspireerd door de musical die haar groep een paar dagen eerder uitvoerde. Ander verhaal, maar geloof me als ik zeg dat elk Frankrijk-cliché op heerlijk typische basischool plaatjepraatje-achtige manier werd opgedist.

Hoe dan ook, dat afscheid deed zeer. Toen de oudste uitvloog brak ik op ditzelfde schoolplein in miljoen stukjes. Deze keer vermande ik me. We namen afscheid van leuke adequate leerkrachten en leerkrachten waar de klik – wat zal ik zeggen – minder mee was. De sociale ongemakkelijkheid die dat met zich meebrengt blijft een persoonlijke beproeving en ik sta nog steeds versteld van het jaloersmakende gemak waarmee R. dergelijke momenten oppakt.

Voor de grap besloten we met een paar vaders om ook na de vakantie op maandagmiddag aan de schoolpoort te staan. Zwaaien naar kinderen die we helemaal niet kennen. Dat kan verkeerd begrepen worden en ja, daar kan de politie voor worden gebeld, maar het komt uit een goed hart. (Excuses edelachtbare, we missen de basisschool gewoon heel erg…) Zo houden we het luchtig, maar heel eerlijk? Ook vaders gaan vanbinnen gewoon een heel klein beetje dood bij dat soort momenten. Ze gaan er alleen vanbuiten anders mee om.

Afijn. Ik ben jankend trots op de jongste. Ze heeft de meesters en juffen acht jaar lang laten lachen, op hun nummer gezet als dat even nodig was en verbaasd met haar eigengereide blik op situaties en onrecht. De kleuters die haar wel kunnen opvreten zwaaien haar in plaats daarvan uit, knuffelen haar nog een keer. Zij gaan haar waarschijnlijk nooit meer zien. Wij gelukkig wel. Elke dag weer. Ik zie dat als een grote eer, een met een even grote verantwoordelijkheid. Voor zolang ons samenzijn onder een dak nog mag duren, moet ik er elke millimeter blijdschap en geluk uit zien te persen.

Beste hacker, superbedankt alvast

Plotseling schoot mijn kop vol met paniek. En terecht. Want wat als de Russen WordPress hacken en ik mijn circa 800 blogposts op hebhetermaarover.nl kwijtraak? Poef weg. Verschwunden. Of wat ik ze alleen terugkrijg tegen betaling, dat hoor je namelijk ook wel eens. En dan moeten betalen met crypto’s, waar je zelf de ballen verstand van hebt. Probeer maar eens crypto’s te regelen als je nauwelijks begrijpt wat het is. Daar heb je meteen de verdomde achilleshiel van de digitale wereld. Niks is echt, maar je bent het wel zo kwijt.

Hebhetermaarover.nl moest dus zeer dringend gebacktupt worden. Zoiets kan ongetwijfeld razendsnel met een upload plug-in of zoiets, maar daar heb ik – je raadt het al – cryptonul verstand van. Ik heb wel verstand van zinloze irritaties. Ik voel meteen al hoe het achter mijn rechter oogbol lichtjes begint te kloppen. Wacht! Stop! Nee! Laat me alsjeblieft ouderwets zijn!

De paniek in mijn kop werd gepareerd door de geruststellende gedachte dat ik elke post een voor een uit de site zou kunnen kopiëren, om deze vervolgens elk een voor een in een uniek worddocument te plakken. Vervolgens verhuis ik betreffende document naar de cloud. Anders gezegd, iOS 15.4.1 regelt de verhuizing.  

Er is ook een hoger liggend doel dat al een paar jaar op de plank ligt. De chaos van bijna 800 blogposts rubriceren en bundelen in fysieke bundeltjes. Van die binnenzakboekjes die je net als een zakdoek altijd bij je kunt dragen.

Dus hebben mijn archiefopschoontrainingsdiploma uit 1998 en ik met de beste bedoelingen een soort van rubriceringsstructuur opgesteld. Of ja, meer dan wat kernwoorden zijn het eigenlijk niet. Erger nog, de ‘kernwoorden’ die ik bij de ordening van het jaar 2009 heb gebruikt, ben ik voor de ordening van 2017 allang weer kwijt. Eigenlijk heeft de chaos gewoon een extra laagje gekregen. Dat ziet er dan als volgt uit: Titel_Hoofdrubriek_Subrubriek_Subsubrubriek.

Zie daar, hebhetermaarover.nl in rubriekjes.

Een huzarenstuk is het. Monnikenwerk. Een vlug rekensommetje leert mij dat als ik elke dag de posts van één maand verwerk, ik over pak ‘m beet 140 dagen klaar ben. Aha. Dat krijg je dus als je dingen 12 jaar uitstelt.

Maar goed, mocht iemand mijn blogposts gijzelen dan wens ik hem of haar heel veel succes en plezier met de inhoud. Let wel, ik betaal er geen cent voor. Dan weet je dat alvast. Zak er maar in. Verwachtingen heb ik wel. Ga niet mijn herinneringen gebruiken voor jouw sterke verhalen. En mocht je het bundeltje zelf willen uitgeven dan stuur je mij 4 exemplaren. Hoef ik dat alvast niet zelf te regelen. Deal? Deal! Superbedankt alvast.