Capriolen

De oudste is een puber met een gat in zijn hand. An sich is dat niets bijzonders. Zijn hand is eigenlijk een gat met vingers. Hij heeft ook vier magen. Onlangs gingen hij, zijn matties en hun magen ‘hangen’. Inmiddels weten wij dat hangen in puberjargon tjappen betekent. Hangen is code.

In de stad waar wij wonen vind je heel veel caloriedealers. Mocht hij ooit kwijt zijn dan is hij redelijk eenvoudig te tracken. Zijn favoriet is ‘de KFC’. Al heeft hij geen idee waar de afkorting KFC voor staat. Een van zijn tjapmakkers heeft wat hij zelf een ‘KFC-buik’ noemt. Vol trots, want mannen zijn blijkbaar al op jongensleeftijd ingenomen met hun bovenderiembolling.

Wij kenden vroeger geen KFC. (Inderdaad, oude koeien uit de sloot alert. Wacht maar dat jij de 50 gepasseerd bent en meer gisteren had dan dat je nog morgen hebt.)

Wij gingen op tienertoer (4 dagen voor 40 gulden) speciaal naar Amsterdam of Scheveningen voor de Burger King en Iron Maiden-posters. Daar spaarden we notabene voor. Staand aan een rond staantafeltje in de Burger King in Scheveningen hapten we in totaal voor 80 gulden aan Whoppers weg. Ons doel was concreet; het ronde tafeltje helemaal vol eten met Whopperwikkels. Dat ik daarnaast stiekem Star Wars speelgoed kocht bij de V&D in Geleen en dat in de garage van mijn ouders verstopte, verzwijg ik tijdens gesprekken met de puber. Geen slapende puppies wakker maken.

Maar ook daar spaarde ik voor!

Met vier gevulde magen keerde de puber huiswaarts, schopte zijn door ons gefinancierde schoenen in een hoek, mopperde over het eten dat ik had gekookt en vroeg naderhand of hij een klusje kon doen. Overigens, als je net 45 minuten hebt gekookt is het flink zuur als de 15 minuten die je samen aan tafel deelt ALLEEN maar over een kippendoder uit Kentucky gaan.

Een klusje dus. De puber die zonder dwang van ons om een klusje vraagt.

R. is messcherp.

Heb je net iets gekocht?

De puber zwijgt.

Eten?

De puber glimlacht.

Waar?

Gewoon, zegt hij.

Heb je je verjaardaggeld al aangebroken soms?

De puber glimlacht ongemakkelijk.

Ik houd wijselijk mijn mond. Het punt is dat heel veel van zijn puberale capriolen mij niet vreemd zijn. Ze overschaduwen die van de oudste – voor zover ik het weet – torenhoog. Ik heb dus geen enkel recht op het geven van reprimandes. Ik wil graag inspireren, maar niet op dat vlak.

Als er een oudste is, is er ook een jongste en zij zit op haar geld als Dagobert Duck. Ze wil bijvoorbeeld heel graag een Madrid-skateboard (duur) en zoekt naar wegen en bochten om dat bedrag bij elkaar te schrapen, terwijl het gewoon al maanden op haar rekening/spaarpotje staat. Dat schrapen heeft ze allang gedaan. De oudste daarentegen ziet het verdampen voordat het überhaupt z’n handgat bereikt. Uiteindelijk levert deze volkomen nutteloze geldverspillerij maar één winnaar op. Mag jij raden wie. Het is niet de oudste, niet wij en het is zeker niet de kip.

Het geluid van…

Het koffieritueel is een dagelijks terugkerend comfortabel hoogtepuntje. Drie á vier koppen in de ochtend. Gefilterd. Zo heet mogelijk drinken, snel achter elkaar. Bambambam. Heerlijk. Elke koffiekring die onze tafels en meubels siert is een symbool. Mijn krachtkringen. (En dat zijn er nog al wat, aangezien de koffiekan die ik gebruik lekt als een mandje.)

Maar goed, ik heb ooit ergens gelezen dat drie koppen koffie per dag een voorzichtige impuls is voor je gezondheid. Aan de andere kant, hetzelfde heb ik ook ooit over rode wijn geloofd en daar werd ik ruim 10 kilo dikker van.

Koffie is het betere verhaal. Het is zelfs zó’n verkwikkend goed verhaal dat ik meteen ook maar een vierde kop neem, als kers op de taart. Pas ná de koffie ga ik aan de slag. Ook dat hoort bij het ritueel, de aandacht evenredig verdelen. Net als bij kinderen. De koffie verdient al mijn aandacht, net als mijn werk. Die twee combineren zou dus voor beiden oneerlijk zijn.

Het kan me overigens niks schelen welke koffie ik drink, zolang hij maar sterk is en de bonen niet geplukt zijn door kinderhandjes of uitgebuite arbeiders. De haute-boon lat ligt dus laag. Heet, zwart en sterk. That’s it.

Maar net als een heroïneverslaafde die zich sappel maakt over ‘drugs scoren in het buitenland’ (ik heb de biografie van Keith Richards gelezen), maakt ook deze koffiedrinker zich druk als hij de grens overgaat. Als eerste check ik het type koffiemaker in het huisje waar we naartoe gaan. Altijd. Die geruststelling vindt mijn brein fijn. Noem het maar opluchting. Geruststelling, dat is het. Staat in de inventarislijst niks vermeld over ‘koffiezetters’, dan neem ik om zeker te zijn mijn filterapparaat mee, plus een paar #4 filters en een familievoordeelpak koffie. Want ik heb – in tegenstelling tot Keith Richards – niemand in dienst die voor mij scoort.

De inventaris van huisje #2 van onze zomertrip naar Denemarken vergat ik te checken. Ai. Oei. Huisje #1 was voorzien. In huisje #2 schrok ik. Geen koffiezetter. Nergens. Paniek. Chagrijn. Dan wordt een mens creatief. Doorgaans. Zo zet ik bijvoorbeeld prima koffie met alleen een filterhoudertje, maar die was er ook niet. Al had ik die vast wel ergens kunnen kopen. Of anders een sok als filter. Dat zag ik een survivelaar ooit doen op Discovery Channel. Dat kon zomaar lukken. Sokken genoeg.

Op het aanrecht stond wel een glazen pot met zo’n drukstangetje. Die had ik wel eens gezien. French press las ik op het glas terwijl ik nog maar een gedachte verwijderd was van het pakken van een lepel om een hap koffie uit het pak te eten. Ik heb dat iemand al eens in het echt zien doen. Dagelijks zelfs.

Zat ik inmiddels mentaal aan de grond? Een beetje wel ja. Ten einde raad onderzocht ik op Youtube de werking van de press en concludeerde dat het ding uit een cultuur komt waarin de mens geen haast heeft. Een vriendelijke online barista legde de werking grondig en geduldig uit. Fijn. Het ziet er – eenmaal klaar – in elk geval heerlijk uit. De handeling is redelijk eenvoudig, de volgorde van de stappen logisch. Appeltje-eitje.

Mijn eerste presskoffie eindigde in een bek vol gruis. Ik haalde er drie koppen max uit. Er was veel meer afwas. De pot koelde veel te snel af van matig heet naar lauwig koud. Het bleek onmogelijk om de correcte koffie-staat-tot-water-verhouding binnen de 7 dagen die wij er waren te vinden. Terwijl ik de mok schoonmaakte liep er een plakkerige drab met frutjes erin van de bodem naar de rand en viel als modder in de spoelbak.

Flats.

Inderdaad. Dat is het geluid van een domper op de vakantie. Eat that Qmusic.