Twee pakken koffie die helemaal niks goed maken

Onlangs was ik laat thuis van een kennismakingsgesprek met – wie weet – een mogelijk nieuwe opdrachtgever. Ik ben voorzichtig. Afkloppen. De vreugde daarover duurde tot hectorpaaltje 219,9 op de A2 richting Eindhoven. Precies daar liep mijn rechterachterband leeg.

Laat thuis dus en moe en geen puf meer om snel nog even een doosje Melitta 4 te halen. Want dat was het oorspronkelijke plan. Boodschappen doen is trouwens niet meer dezelfde ervaring als vroeger. Anno nu beslaat mijn bril meteen als de schuifdeur opent en staan mensen wiens bloed ik kan drinken minutenlang te dralen bij het schap waar ik wél weet wat ik nodig heb. Nee, leuker is het zeker niet geworden.

Mijn lijstje waar aanvankelijk dus alleen ‘koffiefilters’ op stond, werd achter mijn rug om door het gezin uitgebreid met onder andere mandarijnen en kruidnoten. En daar ging het mis. Ik vergat aanvankelijk de mandarijnen, zocht naar de kruidnoten, liep terug naar de mandarijnen en griste onderweg een pak koffie uit het schap want ‘dat woord’ echode in mijn hoofd. Intussen hadden ook een komkommer, tomaatjes en een zakje Napoleon zuurballen de weg naar de winkelwagen gevonden.

Aan de kassa zei het meisje dat de koffie in de aanbieding was en dat ze graag een tweede pak voor me wilde pakken. Wat lief. Ja graag, doe maar. Ik ben gek op koffie. Mijn brein activeerde tijdens deze voorstelling geen enkele herinnering. Het was pas toen ik weer thuis kwam dat ik ontdekte dat ik het enige waar ik eigenlijk voor ging was vergeten en dat de mandarijnen overduidelijk al een paar dagen over hun piek waren. De twee pakken koffie maakten verder niks goed.  

Daar stond ik dan. Boodschappentas op de keukenvloer. Jas nog aan. Muts nog op. Mistroostig. Jouw ‘executieve functies’ zijn niet bepaald best, opperde R. Planning en organisatie, mwah. Ik wierp terug dat ik mijn schrijfopdrachten al 20 jaar elke keer netjes op tijd klaar heb. Dat is ook plannen hoor, vulde ik wijsneuzerig aan.

Maar effe hè, wat eten we vanavond? zei ik ongedurig. Ik ga naar de Jumbo. Voor koffiefilters. Inmiddels was het 11 uur en had ik nog steeds geen koffiefilters en DUS GEEN KOFFIE GEHAD. Als je weekend begint met een ochtend zwoegen voor een ordinair doosje koffiefilters komt het dus niet meer goed.

Vervolgens zocht ik naar koffiefilters in een supermarkt waar ik nooit eerder koffiefilters kocht. Ik vond ze uiteindelijk op kniehoogte achter een verlaten trolly die was volgestapeld met thuisbestellingen. De reguliere #4 filters waren op. Dan maar #4 bamboefilters. Schijnen ook beter voor het milieu te zijn, zei de marketingverpakking. Zal wel, op dat moment daar langs het schap had ik de koffie nog uit het pak in mijn mond geschud als het moest. 

Maar vertel, hoe was jouw dag?

De Matthieu van de Grote Ronde

Op hetzelfde moment dat zo ongeveer alles wat het leven kleur op de wangen geeft dramatisch wordt gekortwiekt, rijden ze in Vlaanderen ondanks de 10.000 besmettingen een dag eerder gewoon hun Ronde. Het Monument. Vlaanderens Mooiste. Goddank wordt ons niet alles uit de handen gegrist. De Ronde van Frankrijk was al een cadeautje, ook al was die gaapsaai. De Ronde van Vlaanderen is de strik op het cadeau. Er wordt weer gefietst en gevoetbald, en daar doen we het mee. 

Dit wielerseizoen valt me zwaar. Het is gehavend, zoals alles nu gehavend is. Wielrennen is een gewond beest dat zich in veiligheid sleept. Het valt me ook zwaar omdat ik teveel aan mijn kop heb. De ggz waarschuwt voor de mentale gesteldheid van de mens. Ondanks dat ik juist kalmte en berusting vind in de huidige situatie – introverten herkennen dit -, vreet het ontbreken van perspectief en de arrogante laksheid van een deel van de bevolking hongerig aan mijn stemming. Het gehavende wielerseizoen komt daar bovenop.

Matthieu van der Poel mogen zien fietsen is het mooiste cadeau sinds jaren. Mijn vader was een groot fan, ook van Wout van Aert overigens. Hij volgde ze al vanaf de juniorencategorie, toen ze als knulletjes nog door de Vlaamse velden ploeterden. Die gaan groot worden, gonsde het destijds langs de kant. Nu zijn ze groot.

De Ronde van Vlaanderen was mijn vaders’ favoriete wedstrijd. Op die dag gingen de gordijnen dicht en de mondjes op slot, en stond tante L. steevast aan een gesloten deur. Vorige week won Matthieu de ronde. Hij versloeg Van Aert nipt in de sprint. Een tegen een, de beste tegen de andere beste. Mijn zwager sprong anderhalve meter van mij vandaan juichend uit de bank en uit mijn keel ontsnapte warempel een luide yes. Vroeger toen Sean Kelly nog sprints won, stond ik op de gang te nagelbijten. Nu onderga ik het. 

Man, wat had pa dit mooi gevonden. Dat knulletje uit de drek van de Vlaamse velden wint de mooiste wegwedstrijd van de kalender. We juichen en worden verdrietig. Heel even kreeg ik mijn vader een beetje terug, naast me op de bank, ingetogen juichend, zoals hij dat tot in de puntjes beheerste. Ook dat heeft hij aan mij doorgegeven. En misschien maak ik er meer van dan er is, maar ergens voelt het alsof ik ook voor hem juichte. En dat Matthieu speciaal voor mijn vader won. Die extra laatste push over de meet, dat was voor pa. Of ja, een beetje dan toch.