Razendvaag dit

Meestal wacht ik heel lang voordat ik start met schrijven. Dat wachten heeft een functie, kom ik zo op terug. Denk nu niet dat ik niet werk omdat en terwijl ik het schrijven uitstel. Wachten is hangend op de bank door de voorruit naar buiten staren, af en toe wat prullige ideetjes in mijn mobiel tikken, een kop koffie drinken, door het huis struinen.

Dat is gewoon een onderdeel van mijn werk. Fysiek stelt dat natuurlijk geen ruk voor. Ik krijg er geen spierpijn van, om maar wat te noemen. Mijn brein daarentegen werkt zich een slag in de rondte. De aanstaande opdracht zit namelijk al pre-frontaal in mijn kop.

‘Verzin iets leuks met pre-frontaal erin!?’, tik ik in mijn mobiel.

Uitstellen kan alleen als er een deadline is. Een opleverdatum. Een afspraak. En die nadert altijd sneller dan het verstrijken van de tijd doet vermoeden. Hoe langer ik wacht, hoe nijpender het wordt. Tegelijkertijd probeer ik een soort van planning bij te houden, maar zoals iedereen die professioneel creatief is weet, dat laat zich niet zomaar plannen. Je kunt je creativiteit hooguit met wat fratsen aanzwengelen. In mijn geval zwengel ik aan met uitstel en koffie drinken.

Die tijdsdruk zoek ik bewust op. Eigenlijk kwel ik mezelf. En die kwelling creëert een spanningsveld waarin mijn brein klaarblijkelijk meer zijn best doet dan als ik het in de watten leg. Is het brein klaar met voorwerken, dan krijg ik een signaal en ga ik schrijven. Dat is natuurlijk allemaal razendvaag en onfactureerbaar.

‘Breintje loopt als een treintje’, tik ik in mijn mobiel.

Immers, leg dit proces maar eens uit aan iemand die elke minuut van zijn werkdag moet kunnen verantwoorden. Op feestjes en partijtjes rep ik liever niet dat 60% van mijn werk bestaat uit rust, wandelen, afstand nemen, niks doen. Omdat het wonderen doet voor mijn creativiteit. Logischer kan ik het niet maken. Je creëert er hyperfocus mee, waardoor je brein alle ruimte heeft om te doen waar het voor gemaakt is. Problemen oplossen! Mijn probleem is de tekst voorhanden en als ik té lang wacht is de deadline mijn probleem. Wacht ik nog langer dan is een teleurgestelde en hoogstwaarschijnlijk geïrriteerde opdrachtgever mijn probleem.

Terwijl dit stukje in mijn brein broeit, tuur ik naar buiten waar een team mannen een sleuf in de stoep graaft. Ze leggen een glasvezelnet aan in de wijk. Kloppen deze mannen één klinker verkeerd terug in de stoep dan krijgen ze Nettie van de overkant op hun dak. Ze worden voortdurend op de vingers gekeken. Fysiek en mentaal is dat best uitputtend, vul ik even in. Nog los van die fikkende zon in je nek, voor een mager uurloon. Dat dus, plus Nettie.

‘Op de vingers kijken’, tik ik in mijn mobiel.

Ik staar naar de zwoegende arbeiders en krijg daarvoor betaald. Daar komt het – ultrakort door de bocht – op neer. Over een dergelijke oneerlijkheid is het vervelend nadenken. Goeie kans dat zij helemaal niks snappen van mijn staren en ogenschijnlijke niks doen. Snap ik want het is netjes afgebakend. Je stapt niet over naar het andere kamp, niet zomaar. De evolutie heeft dat namelijk prima voor mekaar.

Het zou leuk zijn als opleidingen ook daarop filteren. Dát is een aanpakker en dát is een denker. De aanpakker zet je aan het werk, de denker zet je in een muisstille ruimte en geeft hem/haar een probleem. En go! Jammer is wel dat sleuven graven en stoeptegels leggen nooit stil gebeurt en dat aanpakkers niet met elkaar fluisteren. Maar verder doen zij en ik waar we goed in zijn.

‘DEZE KEER GEEN CORONA’, tik ik in mijn mobiel, sluit af en rammel dit stukje tekst er in 15 minuten uit.

Eindhoven de gekste!

Mag je eigenlijk wel naar je lieve familie afreizen die je al meer dan twee maanden niet hebt gezien en daar in één ruimte verblijven? Zomaar, omdat het lang genoeg geduurd heeft. En mag ik überhaupt naar een zakelijke afspraak reizen voor een soort van interview? Want dat is wat ik de dag voor het familiebezoek deed, voor het eerst in twee maanden. Zou ik onderweg misschien zijn gespot door een drone en staat binnenkort de coronaboaknokploeg aan de deur?

Omdat nog steeds zoveel onduidelijk is verzinnen we ons eigen perspectief en creëren we onze eigen duidelijkheid. En dat doen we met z’n allen. Want alleen samen kunnen we dit aan. Zelf schuld, moet je ons maar niet kapotcommuniceren met zo’n gedrocht als ‘alleen samen kunnen we dit aan’.

Hier in de mooie fijne stad waarin ik woon, lopen we al weken samen het centrum plat. Geef de mens een vinger en hij pakt de hele binnenstad nog voordat ook maar een terras open is. Dat belooft wat vanaf 1 juni. Zelf ben ik in dit hele verhaal gedwee kritisch. Ik doe een beetje morrelend wat de baas zegt. Die opgelegde 1,5 meter afstand is helaas nauwelijks haalbaar, zelfs als je er voortdurend scherp op bent – let er maar eens op als je weer eens ergens bent. We wonen in een van de dichtstbevolkte plekken van de wereld. Veel succes met die afstand.

Voortdurend kien zijn op die afstandsbewaking is dodelijk vermoeiend en dat maakt mij stikchagrijnig. En ja het is nodig en al die bladiebla, maar het maakt een mens ook asociaal. Kijk jij mensen waar je met een boogje omheen loopt bijvoorbeeld nog aan? Zeg jij nog goeiedag? Of maak je je snel uit de voeten, bang om te dicht in de comfort zone van de ander te komen?

Die 1,5 metersamenleving blijft voorlopig. Corona blijft voorlopig en godweet gaat het nooit meer weg. Wat weten wij nou echt? Die gewenningsfase gaat dus nog wel even duren. Alles wat het leven net wat leuker maakt, vraagt om een reservering. Dan zit je op een gegeven moment ook met de vraag hoe leuk een vakantie wordt, gezien de omstandigheden waarin we nu leven. Ook in mijn achterhoofd drong zich – vanuit een hangmat – mijn brandend vakantieverlangen steeds verder naar de voorgrond.

Onze vakantie is namelijk al in oktober 2019 geboekt. I know, I know. Wij zijn vroegboekers, houden we van. Het plan was om twee weken naar Zweden te gaan en dit op de terugweg af te toppen met vier dagen in een hotel in Kopenhagen. We zouden met de auto gaan. In huisjes. En de veerboot naar Gotland nemen, omdat Villa Kakelbont daar ligt. Maar hoe leuk is het om in het buitenland tegen dezelfde restricties aan te hikken als in Nederland. Ik vind er hier al geen ruk aan, laat staan in de ‘vrijheid, blijheid’ van een zomervakantie.

Een vakantie zonder die vrijheid van bewegen en ondernemen is dodelijk vermoeiend. Elke stap, elk uitje, elke beweging ziet zich geboycot door de beperkingen van het nieuwe normaal. Ja ook in Zweden. Ook al zijn ze daar ‘losser’ in de omgang met betreffende regels. In Zweden mikken ze op groepsimmuniteit, wat betekent dat het virus lekker zijn gang kan gaan. Maar ik ga toch zeker niet op vakantie om corona op te lopen zeg! Want wat als ik of R. of een van de kinderen bij dat groepje raadselachtige uitzonderingen behoort? Te jong en te gezond voor het lijden dat hem of haar toebedeeld wordt. Van een medische uitzondering zijn weet ik inmiddels teveel om daar vooral niet arrogant mee om te gaan.

Kortom en tenslotte, daar is dus geen zak aan. Hier niet, daar niet, nergens niet.

Vervolgens bekruipt mij een raar schuldgevoel. Vakantie? Dacht ik daar echt aan? Afijn. Omdat ook op het vakantievlak nog zoveel onduidelijk is, hebben we besloten om thuis te blijven, de boel te cancelen en ons door die 6 weken schoolvakantie te improviseren. Het voelt gewoon niet goed. De wereld ligt op zijn gat, een half miljoen mensen krijgen niet eens vakantiegeld, duizenden zijn hun baan kwijt, bedrijven gaan over de kop. Serieus; vakantie?

Het steekt dat we een deel van de geldsom kwijt zijn. Nog meer als over een maand blijkt dat alle codes opgeheven worden en toeristen met open armen in allerlei landen worden ontvangen als redders in nood. Als geldbrengers. Kan hè. En die fomo die ons nu plaagt, die halen we volgend jaar dubbel en dwars in. Is er dan helemaal geen licht aan het einde van de tunnel. Jawel. Het lijkt erop dat we komende zomervakantie een weekje naar Eindhoven gaan. Daar hoor ik goeie dingen over. Dus. Eindhoven. Bucket list. Vinkje. Yeah!

 

PS
De foto boven dit stukje is niet gemaakt in Eindhoven of in Zweden. Al had dit best ergens in Zweden kunnen zijn. Deze foto is gemaakt in Kings Beach, Californië; een heerlijke herinnering uit 2019. De komende maanden ga ik daar regelmatig zijn. Gratis, in mijn hoofd.