Hoe alles samenkwam op een stoep voor een dik hotel in Maastricht

Op Instagram kwam ik een post tegen over de film Society, een B-film uit 1989 met in de hoofdrol Billy Warlock die je misschien kent van de iconische serie Baywatch. Society is typisch zo’n film die wij als pubers huurden bij de lokale videotheek in Stein. Al kan ik me niet herinneren dat ik deze heb gezien.

De film is geregisseerd door Brian Yuzna, die je – al dan niet – kent als regisseur van de film Re-animator en tig andere slechte tot redelijk gelukte jaren ‘80 horrorpulp. Niet de meest vooruitstrevende regisseur, maar ik geloof graag dat de beste man heel veel lol had.

Triviale feitjes als deze graaf ik op uit de catacomben van IMDB. Soms tref je in een film een beginnend acteur die nu celebrity is. Leuke weetjes voor het gezin. Wist je dat puntjepuntje in puntjepuntje een puntjepuntje speelde, geboren is in Nieuw-Zeeland en vandaag zijn verjaardag viert?

In Society doen overigens geen celebrities mee. Wel speelt er een B-filmactrice in met de naam Devin DeVasquez. Zij is ‘het horrorfilmmeisje in de bikini’ zoals in veel horrorfilms uit die periode een meisje in bikini schitterde. Vooral in prutfilms, al is dat een aanname. Waarom er steeds ‘een meisje in een bikini’ in meedeed is weer een heel ander verhaal. Wellicht dat de populariteit van Baywatch een rol speelde. Of veel schrijvers waren gewoon geile ouwe mannetjes.

Verder speurwerk leidde naar meer info. Zo las ik achter het kopje ‘Personal’ dat Devin DeVasquez sinds 2009 getrouwd is met Ron Moss die je kent als de ridicuul breed gekaaklijnde Ridge Forrester uit de soap Bold and the Beautiful (bovendien was hij zanger van de groep Player die een hitje hadden met ‘Baby Come Back’).

Opeens vallen de puzzelstukjes in elkaar. Want wie liepen wij een paar jaar geleden tijdens een weekendje weg in Maastricht bij de entree van Hotel Monastère (waar wij overigens niet sliepen, ik wil het maar even zeggen) aan de Boschstraat tegen het lijf? Op een haar na letterlijk. Precies. Ron Moss en dié Devin DeVasquez. Op weg naar een dagje cultuursnuiven in Maastricht, net als wij.

Zo zie je maar, of je nou acteur uit pulpfilm bent of freelance copyrwiter; uiteindelijk moet je gewoon een keer in Maastricht zijn geweest.

Alles en iedereen hangt samen. Laat dat de boodschap van dit stukje zijn. Wat begint met een post op Instagram, leidt via een speurtocht langs de pulpfilms uit de jaren ‘80 naar de stoep voor een 4-sterrenhotel in Maastricht. Als dat niet alle ingrediënten van een sterk verhaal heeft weet ik het ook niet meer.

 

 

Het Gekronkel

Ik werd roerloos in foetushouding gevonden op het vloerkleed voor de bank. Ik lag daar een beetje voor de grap. De hele dag al mopperde ik over de dingen die niet lekker liepen, wat in principe en gezien de situatie waarin we met ons allen leven niet eens zo heel veel is.

De foetushouding was demonstratief. Het gezin giebelt altijd als ik iets onverwachts doe. Alsof ik vooral een heel saai mens ben dat nooit uit de band springt. Als ze erom zouden vragen zou ik ze graag over vroeger vertellen. Toen was mijn band een stuk losser. Maar omdat het gezin dat nooit of zelden doet, begin ik er meestal zelf over.

Afijn. Moe ben ik wel. Heel erg moe. Maar dat zijn we allemaal. En als je moe bent ga je liggen. En eerlijk gezegd, het lag best lekker voor de bank.

Wat doet papa daar, zei de dochter.
Papa ligt in een foetushouding, zei R.
Wat is dat?
Zo zit je in de baarmoeder. Dat noemen ze zo, alsof je terug wilt naar die tijd.
Waarom zou je dat willen, zegt ze.

Dit is way uit mijn comfort zone zeg ik, terwijl ik mijn 206 stijve botten aan de bank omhoog trek.
Heb ik jullie al eens verteld over die keer dat ik belachelijk ver uit mijn comfort zone kroop. Of beter gezegd danste.

Het was duidelijk, ik greep mijn ‘verhalen over vroeger’ kans.

Vertel! dacht ik te horen.
Vooruit dan, omdat jullie zo aandringen.

Tijdens het eerste jaar van mijn opleiding kregen we Dans. Lang verhaal. Dans, maar dan als onderdeel van een creatieve therapie-achtige invulling. Of ja, weet ik veel. Ik zat immers op een Sociale Academie. De opleiding die ik er volgde was in de basis een ‘commerciële opleiding’ die ze nergens anders kwijt konden. Wat dat betreft matchte de opleiding en ik prima. Wat ik wil zeggen is, wij studenten Vrijetijdskunde hadden het ‘social-gen’ niet zozeer. Dus dans? Wat moesten we daarmee? Het was letterlijk de reden waarom we ons ongenoegen over de invulling van de opleiding uitten in een studentenstaking.

Comfort zone dus. We moesten ‘afdansen’ en laten zien dat we het begrepen. Medestudent D. en ik kozen ervoor om onze geboorte in een abstracte vorm uit te beelden. En die geboorte begint – precies – in de foetushouding. Eenmaal in het licht van het leven ontvouwde zich een bizar gekronkel. Je kon er van alles uithalen. Of niks. Die serieuze blik, alsof je een stuk van Dostojevski voordraagt. De apotheose.

Dat moment, die afdans. Het uit mijn schulp moeten kruipen waar IEDEREEN bij aanwezig was, de schaamte naast me neerleggen. Ik wil het niet traumatisch noemen, maar voor een introvert is uit zijn comfort zone stappen niet bepaald voor de hand liggend. Traumatisch is dichtklappen voor een halfgevulde collegezaal terwijl je je afstudeerscriptie uit de doeken doet en de sheets op de overheadprojector die je gebruikt je haspelende brein niet eens kunnen helpen.

Heb ik van horen zeggen hè.

Mijn hart en hoofd gingen kapot, de dansdocente was onder de indruk, wij kregen een 8, gingen vervolgens staken en Dans werd uiteindelijk van het curriculum geschrapt.

Dat gevoel heb ik nu ook. Stomgeslagen zijn door de omstandigheden. De blik van iemand die het licht in zijn hoofd even kwijt is. Elk greintje goed nieuws wordt meteen onderuit geschoffeld door een nieuwe mutant. Of horen over een vaccinatieprogramma dat nog niet weet dat het laatste zal worden. Je adem ontnomen door het gestuntel en gestotter van een demissionair kabinet dat zichtbaar grijs wordt voor land en natie.

In welk lekkend bootje hebben we ons in godsnaam als mensheid gemanoeuvreerd? Voor elke emmer die we eruit pompen klotsen er meteen twee terug. Dat machteloze gevoel. En geen studentenstaking of nagespeelde geboorte die dat kan oplossen. Dan is het toch volkomen logisch dat je ooit op een dag symbolisch in elkaar gekronkeld voor de bank gaat liggen.

Ja toch? Zeg alsjeblieft ja!