Ik kan jou aan mannetje!

De GROTE blogpostonderwerpen raken stilaan op. Althans, de onderwerpen die binnen mijn comfort zone liggen. Onderwerpen daarbuiten zoals het weer, elektrisch rijden en wereldtoneelpolitiek kunnen me echt geen reet meer roesten. De mensheid leert toch nooit en vergeet liever wat het zelf aanricht. De hoeveelheid achterlijkheid en gif die je dagdagelijks te verstouwen krijgt als trouwe journaalkijker, social media-scroller en krantenlezer is mind blowing.

Dan mijn gezondheid, een van de hoofdonderwerpen sinds 2016. Ik heb er bijna 100 blogposts over geschreven, het is gecheckt. Er is niks meer over te zeggen. Echt. Het is goed. Wees gerust. Ik moet dat deel van mezelf loslaten, mijn leven is zoveel meer dan tumoren, schedelplastieken en infecties. 

De kinderen dan. Die hebben nu een leeftijd dat alles cringe, awkward en getver is. In potentie zijn ze misschien wel de mooiste en creatiefste bron om uit te putten, maar als kritische ouder moet ik ergens een streep trekken. Er komt een dag dat ze een vriendje of een vriendinnetje krijgen. Als die al googelend de fratsen van de oudste en jongste tegenkomen bedenken ze zich geheid. Al wil ik graag af en toe een uitzondering maken.

Blijft over mijn leeftijd. Mijn middelbare leeftijd. Mijn oude botten. In mijn realiteit propte ik onlangs nog mijn jas in kluisje #1485 voor aanvang van een concert en bukte daar zó diep voor dat ik toch even op mijn knieën moest rusten ter comfort en beademing. Stel het je gerust voor. Een plankig 186 cm lang lijf op de knieën, zwoegend en kreunend in de kelder van een concertzaal.

Rock ‘n roll mensen, rock ‘n roll. En de beste definitie van hoe het leven er nu voor staat. Jong willen zijn, maar het niet meer kunnen. Tragisch? Nee hoor, eerder geruststellend.

Misschien is ‘de leeftijd’ wel de nieuwe bron die ik ga onderzoeken en uitmelken. Misschien zijn de 13 jaar dat ik hier schrijf niets meer of minder geweest dan de weg naar dit moment. Hoe een zichzelf jong wanend brein, zich kansloos laat ringeloren door de haperende zak botten eronder. Want geloof me beste lezer, dat rustmoment voor het kluisje in de kelder is slechts het puntje op het puntje van het topje van de ijsberg. 

Mooi dus dat ik 13 jaar geleden voor een – wat nu blijkt – superflexibele blognaam heb gekozen. Alles past onder de vlag van hebhetermaarover.nl. Waarover? Daarover. Dus welkom ouderdom! Ik kan jou aan mannetje. 

Pap super bedankt, maar ik word lekker toch influencer

De dochter wil cabaretière worden. De zonder zang variant. Meer stand-up dan kleinkunst. Meer Goedemondt dan De Breij.

Ik kondig het maar alvast aan. Mooie droom, zeker weten. Volgens haar vader is ze bovendien echt grappig en vlijmscherp in haar observaties. Ze kijkt feilloos achter de komma van iemands leven en fileert wat ze ziet in flinterdunne lapjes die ze vervolgens weer in elkaar zet door middel van typetjes.

De brugklas is daarom voor haar een inspiratiehemel. De kip met het gouden ei. Denk gerust terug aan je eigen schooltijd. Leerkrachten die stotteren. Leerkrachten met pukkels. Rare (col)truien. Mentoren met roos. Accenten. Een kakofonie van individuen. Pubergebral. En dan jij in het oog van die hormoonkolkende storm. Zóveel observeren, zóveel te onthouden. Die kip wordt geplukt door de jongste.

Zelf zat ik zonder grote dromen in de brugklas. Dagdromen ja, die had ik meer dan genoeg. Maar die einddroom, nah. De wortel die mij door de middelbare schooltijd trok was het pretpakket – dat kon in 1986 nog – waarmee ik een paar jaar later mijn diploma met twee vingers in de neus haalde. Het ontbreken van de grote droom was voor mijn vader een mooie kans om zijn dromen te presenteren. Plus tips. Heel veel goedbedoelde tips.

Dat werkt dus niet.

Maar laat ik vooral niet vergeten hoe trots hij was toen hij ontdekte dat ik al een tijdje gedichten schreef. Zijn ‘daar moet je iets mee doen en ik weet wat’-moment. (En hij daar ook meteen weer struikelend veel goedbedoelde tips voor gaf.) Wat ik toen niet zag en nu in alle helderheid wel, is dat zijn droombaan al vroeg in zijn leven uiteen spatte en de rest van zijn werkzame bestaan vastzat in werk dat hij deed omdat de alternatieven op waren.

Ik hou wel van mijn werk en dát is ook een overwinning voor hem.

Een droom laat zich niet bedenken of bouwen door een ander. Wat dat betreft heeft de dochter een paar passen voor op mij. Zij heeft vooralsnog wel een droom en ik heb de tips. (Overigens nee, ik weet nagenoeg niks van cabaret, maar wel van het geven van tips waar je verder niks mee doet.)

Hoeveel ik werkelijk op mijn vader lijk, weet ik pas echt sinds zijn overlijden. Mijn brein doet namelijk iets bijzonders; het vergelijkt alles wat ik zeg en doe onmiddellijk met mijn vader. De conclusie; ik ga meer en meer op hem lijken. Op het enge af. Ook op de minder leuke kanten.

Tips voor de dochter dus. Zoals; ontwikkel een jeugdtrauma of creëer een grondige hekel aan het hebben van sociaal contact. Word geen influencer, maar steek er de draak mee. Grapje natuurlijk, maar zet ze gerust in je notitieboekje. Dat heeft ze namelijk inmiddels wel. Sla alles op wat je hoort en ziet. Je weet het maar nooit. Dat is ook zo’n graag gegeven tip. Alles wat ze nu noteert kan later zomaar een diamantje worden.

De vraag is of de dochter überhaupt iets gaat doen met mijn goedbedoelde tips. Mijn vaders’ goedbedoelde dromen waren niet de mijne en dus verdampten zijn evenzo goedbedoelde tips in het zwarte gat waar mijn toekomst lange tijd op uit leek te draaien. Bovendien en vooral, er is geen enkele genetisch bepaalde garantie dat mijn dochter (en dus mijn vaders’ kleindochter) er überhaupt iets mee gaat doen. De vooruitzichten zijn dus bleek, zeker omdat eigenwijsheid een populaire eigenschap is in de bloedlijn.

Vooralsnog heeft de jongste in elk geval wél een stip aan de horizon. De ieniemienie kans dat mijn goedbedoelde tips in haar wél resoneren mag ik niet laten liggen. Op z’n best worden mijn goedbedoelde fratsen een inspiratiebron, op z’n slechtst een jeugdtrauma en heet haar eerste voorstelling ‘Pap super bedankt, maar ik word lekker toch influencer.’