Beste hacker, superbedankt alvast

Plotseling schoot mijn kop vol met paniek. En terecht. Want wat als de Russen WordPress hacken en ik mijn circa 800 blogposts op hebhetermaarover.nl kwijtraak? Poef weg. Verschwunden. Of wat ik ze alleen terugkrijg tegen betaling, dat hoor je namelijk ook wel eens. En dan moeten betalen met crypto’s, waar je zelf de ballen verstand van hebt. Probeer maar eens crypto’s te regelen als je nauwelijks begrijpt wat het is. Daar heb je meteen de verdomde achilleshiel van de digitale wereld. Niks is echt, maar je bent het wel zo kwijt.

Hebhetermaarover.nl moest dus zeer dringend gebacktupt worden. Zoiets kan ongetwijfeld razendsnel met een upload plug-in of zoiets, maar daar heb ik – je raadt het al – cryptonul verstand van. Ik heb wel verstand van zinloze irritaties. Ik voel meteen al hoe het achter mijn rechter oogbol lichtjes begint te kloppen. Wacht! Stop! Nee! Laat me alsjeblieft ouderwets zijn!

De paniek in mijn kop werd gepareerd door de geruststellende gedachte dat ik elke post een voor een uit de site zou kunnen kopiëren, om deze vervolgens elk een voor een in een uniek worddocument te plakken. Vervolgens verhuis ik betreffende document naar de cloud. Anders gezegd, iOS 15.4.1 regelt de verhuizing.  

Er is ook een hoger liggend doel dat al een paar jaar op de plank ligt. De chaos van bijna 800 blogposts rubriceren en bundelen in fysieke bundeltjes. Van die binnenzakboekjes die je net als een zakdoek altijd bij je kunt dragen.

Dus hebben mijn archiefopschoontrainingsdiploma uit 1998 en ik met de beste bedoelingen een soort van rubriceringsstructuur opgesteld. Of ja, meer dan wat kernwoorden zijn het eigenlijk niet. Erger nog, de ‘kernwoorden’ die ik bij de ordening van het jaar 2009 heb gebruikt, ben ik voor de ordening van 2017 allang weer kwijt. Eigenlijk heeft de chaos gewoon een extra laagje gekregen. Dat ziet er dan als volgt uit: Titel_Hoofdrubriek_Subrubriek_Subsubrubriek.

Zie daar, hebhetermaarover.nl in rubriekjes.

Een huzarenstuk is het. Monnikenwerk. Een vlug rekensommetje leert mij dat als ik elke dag de posts van één maand verwerk, ik over pak ‘m beet 140 dagen klaar ben. Aha. Dat krijg je dus als je dingen 12 jaar uitstelt.

Maar goed, mocht iemand mijn blogposts gijzelen dan wens ik hem of haar heel veel succes en plezier met de inhoud. Let wel, ik betaal er geen cent voor. Dan weet je dat alvast. Zak er maar in. Verwachtingen heb ik wel. Ga niet mijn herinneringen gebruiken voor jouw sterke verhalen. En mocht je het bundeltje zelf willen uitgeven dan stuur je mij 4 exemplaren. Hoef ik dat alvast niet zelf te regelen. Deal? Deal! Superbedankt alvast.

Liefdevol kokhalzen onder het afvoerputje

Het gezin had een fotograaf op bezoek. M. is een oud-collega van R. die van haar hobby haar werk heeft gemaakt. Ze zou een paar uurtjes in huis meelopen en foto’s van ons maken voor later. Van ons vieren, zoals we zijn of dat op z’n minst proberen.

De dag was een zaterdag en dus hing ik vooral in een stoel, las ik de krant en dronk koffie. Als ik het zo lees voel ik me heel erg een man van middelbare leeftijd. Dat ben ik ook, maar het zó voelen is confronterend. Aan de andere kant, de opdracht was te doen en te zijn zoals we zouden doen op elke andere zaterdag. Vooral geen rol spelen dus. Of poseren. Brr. Poseren.

Afijn. De zaterdag kabbelde op z’n zaterdags door. Een van de gesprekjes die we voerden dook uit de dode hoek richting het onderwerp ‘auto’s’. En die van ons heeft de laatste tijd nogal wat kuren, ondanks de relatief jonge leeftijd en de doorverkoopinteressante kilometerstand. (De auto kan er niks aan doen, maar twee lekke banden in één maand tijd geeft een hoop onnodig gehannes kan ik je vertellen.)

Een auto is in de basis een idioot slechte investering. Zeg maar gerust geen investering. Wij rijden elke auto als het even kan zover mogelijk op. Of dat handig of slim is, ik heb geen idee. Aan mijn lijf geen ‘nieuwe-auto-nu-nu-nu-stress’. Reden twee is dat we een auto vooral als een noodzakelijk kwaad zien.

R. repte plots over het verkopen van onze auto en een andere kopen. Er is altijd wel iets met het ding. Zoals gezegd, de twee lekke banden tel ik niet mee. Dat is domme pech. Maar ook naast die pech is het wat je noemt een ‘maandagochtendauto’.

Ik opperde iets over mannen die verliefd zijn op hun auto en hun identiteit er zelfs aan ophangen. (En meende dat aan te moeten vullen met een stellige ‘voor mij is zoiets ondenkbaar’.

Maar, zei M. de fotograaf, jullie papa is verliefd om mama. Zeker, lachte ik. Met dat verschil dat ik mama niet elke week door de wasstraat rij.

Omdat ik nog wat handelingen zocht om te fotograferen stelde ik voor om het afvoerputje annex zwanenhalsje van de wasbak in de badkamer leeg te peuteren. Een klus die gezien het afvoertempo van het water geen ruimte meer liet voor een langer uitstel.

Dat is ook verliefdheid, schaterlachte de puber hangend in de bank. Iedereen lachen. Wat ’n hilariteit op de zaterdagochtend. Haha. Kom, laten we samen onder het afvoerputje gaan kokhalzen. Het kokhalzende gezinnetje, haha! Zie je het voor je? Haha.

Nee natuurlijk niet.

Nu kijk je vast weer naar de foto boven dit stuk. Want waar ben ik? Waar is het kokhalzende gezinnetje? En is deze foto technisch niet een tikkeltje te mager om van een professioneel fotograaf te zijn? Dat laatste klopt en dat zit zo. Die foto is er namelijk niet. M. was allang weg voordat ik mezelf bij elkaar had geraapt om te kokhalzen. Jammer is het wel, het zou ongetwijfeld een epic foto zijn geweest. Dat gezegd hebbende, misschien is liefdevol kokhalzen een te intiem moment om te delen met de wereld.