Ktjing

Mijn eerste btw-bonnetje zit in een doos. Is dat ‘n moment? De doos uit de kast pakken, de deksel lichten, het bonnetje erin leggen. Vooruit, het is een momentje. Net zoals het bedrag op het bonnetje een bedragje is.

Ik had de twee pakken A4’tjes net zo makkelijk liever lui dan moe op internet kunnen bestellen, maar dan had ik verzendkosten moeten betalen. Dan had ik liever moe dan lui een fietstochtje naar de winkel gemist en had de dieselbus van de pakketbezorger het milieu net weer een beetje extra naar de kloten geholpen, door mijn keuze. Dat papier an sich heeft al meer dan genoeg natuur vernield. En ho! Wacht! Ik bepaal nu mijn eigen tijd en mijn eigen route. Dat heet vrijheid.

Ik speel een nieuwe rol in hetzelfde toneelstuk. Die van de zelfstandige. Of freelancer. Of zzp’er. Of zp’er. Of vleesgeworden eenmanszaak. Geef het maar een naam. Dat is niet op steenworpafstand van mijn comfort zone, maar op sterrenstelselschtige afstand. Al zou je dat aan de spanning in mijn lijf en geest niet merken, ik ben er verrassend genoeg relatief chill onder. Ja sorry, chill. Enfin. En dat is best raar. Voor iemand die tussen de regels is opgevoed met het adagium ‘zekerheid boven alles’.

Dat is dus ver buiten mijn persoonlijke context. Daar heb ik natuurlijk over nagedacht. Heel even dan toch.

Alles heeft te maken met de periode die achter me ligt. Logisch. Eerder heb ik geschreven over mezelf opnieuw uitvinden. Dat is gelukt. Ik durf te stellen dat ik me op sommige vlakken zelfs een ietsiepietsie heb verbeterd. Vooral tussen mijn oren. Op mij plakt nu een anti-aanbaklaagje waar alle ongein en onplezierigheden soepeltjes langsaf glijden, zo hup de grond op de bodem in. Het enige fijne van de bodem van de put is namelijk dat het niet erger wordt dan daar, op de bodem. Of ja, dat kan wel, maar dat weiger ik uit te spreken.

Boven mij schijnt de zon, daar wil ik naartoe. En dus ploeter ik vallend en opstaand door de opstartfase van de zelfstandigheid. Het ondernemerschap zoals ondernemers het noemen. Lach ik met de btw-uitdagingen, flans ik een soort van administratie in elkaar, overweeg ik welke verzekering wel en welke niet, moet ik iets met een pensioen, heb ik een doosje voor mijn bonnetjes, stel ik facturen op, zet ik mezelf in de markt, ga ik gesprekken aan.

Maar goed. Ik ben pas een paar weken bezig. De eerste opdrachten zijn er. Dat is fijn. Vingeroefeningen waarmee ik het reilen en zeilen van het zelfstandig ondernemerschap in de vingers moet zien te krijgen. Dat voelt goed. Het voelt juist. Dit vel zal alleen maar lekkerder gaan zitten, daar ben ik van overtuigd. Ook dat is fijn. Voor mij, maar vooral voor de mensen waar ik voor ga schrijven. Een puik verhaal dat lekker in zijn vel zit, maakt uiteindelijk een wezenlijk verschil.

De pakken papier heb ik onder het tafeltje van de printer gelegd. Het printpapier is een ondernemingsgerelateerde uitgave. Twee pakken printpapier voor 5 euro. Bij de Hema. Dat is wel maar mooi 87 cent BTW.

Precies.
Ktjing.

Advertenties

Hem werd de mond gesnoerd

Ik heb het opgezocht. De term bluetooth is geïnspireerd door een vikingkoning met de kinderfantasyboekachtige naam Harald Blauwtand. Een beetje raar is het wel. Ik bedoel, waarom een vikingkoning? Waarom geen trollenkoning of een Star Wars-planetenstelsel. Dat is net zo vergezocht.

Het zit zo. De techniek achter Bluetooth is een bedenksel van een Nederlander die voor de – vikingminded – Zweedse firma Ericsson werkte. Die zochten een handige manier om mobiele apparaten via een radiosignaal met elkaar te laten communiceren. Ze dachten vast, laten we het die Hollander maar vragen. Bij Phillips vinden ze ook altijd toffe dingen uit. Bovendien, die Blauwtand bracht als de progressieve vikingkoning die hij was volkeren bij elkaar. Als geen ander. Voeg vervolgens de runetekens voor de letters H en B samen en je hebt een symbool voor bij je naam.

Da’s nog eens een leuk weetje.

Onlangs hebben we een bluetooth speakertje gekocht. Het woonkamerentertainmentkastje moest eruit en daarmee ook mijn cd-wisselaar (ja, lach maar). Voor mij is dat een grote stap. Ik hang aan elkaar van de rituelen en routines, dus elke wijziging daaromtrent is als een reis naar de maan. Wat betreft gadgets en andere nieuwigheden hang ik sowieso doorgaans puffend aan de staart van het peloton. Het afvoeren van mijn wisselaar voelde alsof mijn liefde voor muziek van het niveau ‘vinyl en cassettebandjes’ via cd’s degradeerde naar de bodem van de muziekliefhebberij. Te weten, een algoritme dat bepaalt welke muziek ik graag luister.

Ik wil best geloven dat de digitale persoonlijke keuzebepaling een type techniek is van de bovenste plank. Wat ik zeker weet is dat het algoritme er doorgaans faliekant naast zit. De smaak en voorkeur van de mens zijn onberekenbaar. Dus zo doorwrocht als wordt voorgesteld is deze techniek nog lang niet. Netflix; ik bedoel maar. Dat specifieke algoritme weet klaarblijkelijk niet dat ik een schurfthekel heb aan vampieren. Netflix! LEES DIT! EEN VAMPIER IS GEEN ZOMBIE.

Een bluetooth speakertje dus. Na ongeveer een week viel ons het volgende op. Het speakertje had maar één volumestand. Het was dus of helemaal geen volume of dat ene volume.

Ik kreeg het niet opgelost. Na wat klungelen aan het apparaat – dat overigens maar twee knoppen heeft – dacht R. verschil te horen. (Goed om te weten: R. is bij ons thuis van het ruiken, ik ben meer van het horen.)

No’p, zei ik. Geen verschil. Niks, nul. Vervolgens vertelde ik iets over frequenties, geluid mixen en masteren en hoe elk liedje wat betreft volume anders klinkt. Dat klonk overtuigend geloof ik.

Maar toch. Het leek er dus op dat ons bewustzijn zijn eigen volumeregistratie regelt. Wat voor mij hard is, hoeft dat niet voor jou te zijn. De auditieve prikkelgevoeligheid moet ergens vandaan komen. Toen dacht ik, misschien is die bluetooth wel zó briljant ontwikkeld dat het systeem het volume in ons brein zelf harder en zachter zet. Wat voor mij meteen bewijst dat wij mensen eigenlijk ook algoritmes zijn, zoals het hele universum eigenlijk gewoon een ordinair algoritme is. Nu jij weer.

Soit. Tenslotte stelde het algoritme Bastille voor, draaide Harald Blauwtand zich om in zijn graf en snoerde ik het apparaat de mond met de enige knop die het wel goed doet. De uit-knop.