Maar ze hadden echt het beste met ons voor…

R. had een herhaling van het experts-aan-de-tafel-programma ‘Beau’ gezien. Ze mag Beau. Hij stelt zich kwetsbaar op volgens R. Ik mag hem ook. De man durft live op tv te huilen. Ik stel me voor dat ook hij na de OMT-noodklok van onlangs wakker werd en dacht verdomme, daar gaan we weer. Ja hoor, weer de boel plat. Weer vlak voor de feestdagen. Weer dat gebrek aan perspectief. Weer niemand die weet waar de klepel van de noodklok hangt.

Terwijl mijn linkerzijde nog sliep vertelde R. over het OMT-advies. Haar halfvolle glas verdampte terwijl ze sprak. Opeens moesten dingen en ik hou niet van moeten. Ik hou wel van dingen mogen, maar wat als er veel niet meer mag omdat we maar beter moeten stoppen met mogen? Dan raak ik eerst in de war en schiet vervolgens in sabotagestand.

Terwijl wakker Nederland de krant openslaat of Facebook open klikt, bestel ik kaartjes voor de bioscoop. Dat was al het plan, maar in de blinde last minute paniek waar we in dit land zo goed in zijn – ik noem wc-rollen – kan het zomaar zijn dat de paar stoelen die een bioscoop mag verkopen, weg zijn voordat ik om-i-kron kan spellen.

En terwijl dat alles plaatsvindt moeten de kinderen nog een cadeautje voor de feestdagen regelen, maar kinderen zijn flex. “Ach, dan ga ik wel naar de Plus of zo.” Maar lieve kinderen, die ‘of zo’ is de komende tijd ook hartstikke dicht. Afijn, papa is ook blij met een doos chips van 15 euro. Herinneringen creëren, ook als ze absurd zijn.

Terug naar de film, want die kaartjes kopen lukte. De betreffende film heet Don’t Look Up en gaat – o de ironie – over een samenleving die een pertinente dreiging niet serieus neemt. Totdat het – o weer de ironie – te laat is. Achter de feiten aan dus. En waar kennen we dat ook al weer van? Ik zeg niks, je bedenkt het allemaal helemaal zelf.

Na de film sjokken we een beetje door de stad, omringd door de chaos van wat last minute consumeren met de mens doet. Het cynisme druipt er vanaf. Twee ‘mobiliteitsstroken’ gescheiden door pionnen sturen een uitgeputte stoet zombiekopers aan.

Tijdens de persco die avond denkt Hugo nog steeds dat vaccinontwijkers te overtuigen zijn en spreekt de kleur van Rutte’s stemmige stropdas boekdelen. De fut is eruit. Bij ons, bij de anti-alles mensen, bij onze leiders. Vooruitblikkend durf ik te concluderen dat we nog één keer een variant lang aanrommelen en dan stapt Rutte in het raketje van Bezos, dat al bijna twee jaar op een geheim onbewoond eiland in de Stille Oceaan klaarstaat voor regeringsleiders, Bill Gates, de Rothschilds, de Vaandeldrager, een Picasso, Willem Engel (werkte al die tijd voor Bill Gates. I know, ongelofelijk hè!) de Pfizers en de gelukkige winnaar van de Wegwezen Van Deze Kutplaneet Loterij.

De eindbestemming is al voorgeprogrammeerd: Omikron 2 in het Canes Venatici-stelsel. Heerlijk vijfendertigduizendachthinderachtenzeventig jaar in cryoslaap en dan lekker weer opnieuw beginnen. Succes daar beste mensen! Bedankt voor jullie inspanning. Jullie hadden al die tijd echt het beste met ons voor.

Om wakker te worden moet je eerst slapen

Chaos belt niet aan. Chaos overrompelt, rukt het dak eraf en pist vervolgens in je stopcontact.

Het was mijn jaarlijkse de-moed-zakt-me-in-de-schoenen-dag. Ook daar zorgt chaos voor. De huidige chaostheorie begon twee jaar geleden met een vlinder in China. Eigenlijk begon het met een knaagdier op een markt in China, maar laat ik niet stranden in details. Want nog eerder begon de chaos met hoe wij als mensheid met de natuur omgaan. Natuurwraak is meedogenloos. Al vind ik deze wraakactie een beetje lafjes.

Het filteren van de chaos wordt steeds lastiger. Dat ligt aan mijzelf. Mijn hoofd heeft een wagenwijd openstaande deur waar alles en iedereen welkom is. Goed en slechts nieuws. En omdat ik het in mijn hoofd voor alles en iedereen leuk wil maken, klotsen de prikkels over de plinten. Gevolg; chaos.

Door de toon waarop we het in de media hebben over ‘varianten’, ‘rode en zwarte codes’, ‘besmettingen’ en de rest van de riedel zie ik in mijn hoofd hopen gestapelde in de weg liggende doden. Terwijl de werkelijkheid is dat de meesten thuis onder een deken liggen te genezen van een snotneus en een grieperig gevoel. Uitzonderingen en mensen met onderliggend lijden daargelaten.

Helemaal killing (excuses voor de woordkeuze) is die verdomde klote herfstbewolking. Die grijze, dikke, verzengende, energievretende seizoensmarteling. Plus die korte dagen! DIE KORTE DAGEN!

Sjesus man.

Inmiddels is de jongste weer (en weer en weer en weer) thuis van school, moet er weer worden getest, moeten weer tig afspraken worden verzet, bla bla bla. Punt is dat dit bijna twee jaar durend noodweer met de dag harder lijkt te gaan hagelen. Op goede dagen kabbelt het leven gezapig door, terwijl, als je de krant openslaat meteen de bliksem inslaat. Ik zeg omikron.

Chaos dus. Misschien minder voor de buitenwereld, maar in mijn hoofd dansen inmiddels duizenden lichamen wildbewegend op net zoveel verschillende liedjes. En schreeuwzingen! Ook dat nog!

Maar goed. Vanaf vandaag gaan de dagen weer lengen. De weg naar het licht is ingezet. Trippeltrappel, muizenpasjes. Veel te langzaam natuurlijk. Voor de lente zijn we drie varianten en evenzoveel lockdowns verder. Werkt vaccin A wel en B niet. Moeten we dagelijks zelftesten. De schoenen van Hugo. Chaos troef.

Lekker dan. Weet je wat? Ik ga naar bed. Ik heb namelijk het gevoel dat dit alles een nachtmerrie is. Wil ik daaruit wakker worden, zal ik eerst moeten slapen.