Est. 1952
In 1952 brachten omstandigheden hem naar het buurtfilmzaaltje in Stein. Met open mond staarde hij naar de westerns van Roy Rogers. Hardop waarschuwde hij Rogers voor de belagers – vaak indianen – in de heuvels. Pas op Roy! Achter je! Maar Rogers had ogen in zijn rug. Die zag alles.
Cowboys en indianen, moet je nu mee aankomen. De werkelijke hoofdrol was niet voor Rogers, maar voor de Amerikaanse landschappen. Als kind snapte hij niets van de taal die gesproken werd, maar die landschappen; dat was een ander verhaal. Die moest hij zien, daar moest hij naartoe. 1952 plantte twee zaadjes in mijn vader. Liefde voor film, liefde voor de VS.
In zijn hoofd creëerde hij een utopie. Hij kaderde zijn droom als een film. En binnen dat kader bouwde hij eigenhandig een nieuwe wereld, onder de paraplu van schrijvers als Bill Bryson, William Least Heat Moon en Robert Pirsig. En dankzij filmmakers als John Huston, Frank Capra en Billy Wilder. Hij vrat alles wat met de VS te maken had.
In 1980 vertrokken we naar de VS voor een roadtrip van 14 weken. Dan ben je 10 jaar oud en reis je samen met je jongere zusje 14 weken en meer dan 25.000 mijl op de achterbank van een (geleende) Chrysler LeBaron door de VS, met op je schoot vijf nieuwe Suskes en Wiskes en een tekenblok. Dan heb je het inderdaad over een life changing moment ja.
De roadtrip zoals mijn vader die uitstippelde heeft een specifieke handleiding. Een verzameling voorwaarden, rituelen en routines die je voor en tijdens de reis volgt. Een uitgekiende routeplanning, met reisdagen en rustdagen. Type motels. Type auto. Budgetten en begrotingen. Wegenkaarten. Een bepaalde houding. Het is reilen, zeilen en roeien met de riemen die je hebt. In 1980 was dat nog een onontgonnen wereld en pionierde ons gezin op een geheel eigen manier door een land dat we alleen kenden uit boeken en van tv.
De roadtrip is allang niet uniek meer. Nu doen we het in campers en tourbussen en volgen we routes die door TUI voor ons zijn uitgestippeld. Mijn belangrijkste voorwaarde is dat ik de roadtrip zelf samen stel. Elk detail regel ik zelf.
Tijdens de roadtrip is er een code. Blijf nergens te lang of te kort, houd balans, overschat jezelf niet, houd rekening met je reisgenoten en rek je comfort zone op. Een roadtrip is zien, inspireren, leren en delen. Volg je die code dan zet de roadtrip je een stuk rijker weer bij de deur af.
Tijdens een reis was mijn vader net een kind. Hij wilde alles zien en doen. Zijn dorst bracht hem en ons ontelbaar veel mooie momenten. En soms mindere. Zoals ik al zei, van een roadtrip leer je. Een voorbeeld. Je kunt je reis maar beter niet volproppen met filmhistorische plekken waar je tienerkinderen geen zak zin in hebben. Dan komen ze in opstand. Hij leerde, wij ook. Uiteindelijk heeft hij gedurende de jaren zijn code verder aangescherpt en geperfectioneerd. Zijn blauwdruk is onze reisgids.
De roadtrip is ontsnappen. De code zegt het. Je echte leven aan de kant schuiven. Niets hoeft, er zijn geen verwachtingen, er is geen druk van bovenaf. Het is aangenamer, maar bestaat alleen bij de gratie van je echte leven. Net als vrije tijd alleen bestaat bij de gratie van werktijd.
Tegelijkertijd besef ik dat een reis als deze een dure illusie is. Stel je de roadtrip voor als je echte leven en je vervalt gegarandeerd snel in de rituelen, routines en het gedoe waar je van wilde ontsnappen. In het ergste geval neem je het gedoe van je echte leven mee op reis. Dan verraad je de code. De kunst is juist om na de reis niet te blijven verlangen naar dat vrije leven van de roadtrip.
Zet het in plaats daarvan om in iets blijvend positiefs. Koester de inspiratie en de energie die de trip je brengt. Creëer een nieuw verlangen en nestel dát aan je horizon, een streven dat zich een plek bemachtigt in de schaduw van je echte leven. Een verlangen. Bovendien, ik besef maar al te goed dat een roadtrip als deze allesbehalve gewoon is of voor iedereen met de knip van een vinger bereikbaar is. Dat besef maakt me nederig en dankbaar.
Mijn vader weigerde het reizen op te geven, ook niet toen mijn moeder ziek werd. De reis stond altijd aan zijn horizon. Hij heeft zich in krankzinnige bochten gewrongen om nog één keer samen met haar rond te kunnen trekken. Om haar en zichzelf nog een keer die ervaring te gunnen. Dat is hem gelukt.
Het zou ongetwijfeld eenvoudiger en betaalbaarder zijn als ik andere wensen aan mijn horizon kon plaatsen. Maar iedereen heeft zijn eigen wensen, zijn eigen behoeften. Hoe klein of groot ze ook zijn. Doe het als het kan. Stel het niet uit. Het echte leven kan je zomaar onderuit schoppen en dan is het te laat. Mijn gezin heeft de laatste 3 jaar teveel life changing moments voor de kiezen gehad. Wake up calls. En meer dan ooit besef ik dat het begin van onze reis uit 1952 stamt. Alles wat ik onderweg doe is een beetje bijsturen, er mijn verhaal van maken.
