Geen garanties

Hans Nop – filmproducent van onder andere Kruimeltje en Sonny Boy – overleed in 2014, drie jaar nadat een meningioom ter grootte van een pannenkoek – aldus zijn dochter in Volkskrant Magazine – uit zijn hoofd werd verwijderd. De tumor had in de tussentijd zijn creativiteit verslonden en zijn levenslust aangetast. Hans daalde onvermijdelijk en tragisch naar zijn bodem.

R. wees mij op het artikel. Ik was er eerder aan voorbij gebladerd. Het betreffende katern behandelt de dood op expliciete wijze, wellicht speelde dat een rol. Ik schrok wel toen ik meteen het woord meningioom las in een katern dat over het laatste afscheid gaat. Die combinatie kende ik nog niet. Meteen daarna las ik ‘pannenkoek’. Zo werkt dat dus, je geeft de tumor een koosnaam. Een beeldende vergelijking. Mijn meningioom werd een mandarijn genoemd.

Hans had pech, ik had geluk. Vrijwel onmiddellijk na de operatie werkte mijn brein weer als vanouds. Inclusief de minnen en plussen. Je zou wensen dat de zware kant van het brein wat lichter werd na een operatie, maar dat mocht zo niet zijn. Lichter was vooral het besef dat überhaupt alles het nog deed. Helaas zijn daar geen garanties voor. Het brein is daar eigengereid in. In mijn geval hapert alleen de prikkelverwerking, maar die was toch al niet opperbest. De fysieke littekens neem ik voor lief. En de mentale krassen, die lossen langzaam maar zeker op met het wegtikken van de tijd.

Het is te makkelijk om alles te bagatelliseren als je zelf weer voor 99% de oude bent. En door. De ‘maar wat als’ klinkt steeds minder luid. Hans leeft niet meer en andere lotgenoten zijn maar deels weer de oude. Afgekeurd. Nergens meer toe in staat. Mensen met kinderen, wensen, dromen. Poef.

Wat ik wil zeggen is dat ik er nog ben. Ik functioneer nog. Mijn kinderen en R. hebben mij nog. Ik durf niet te denken aan wat er met mijn strijdvaardigheid zou zijn gebeurd mocht ik zelf geen zin meer vinden in het schrijven en mijn creativiteit. Of evenzo verschrikkelijk, wat als de emoties die ik voor de operatie kwijtraakte niet meer waren teruggekeerd?

Het artikel vertelt niet waaraan Hans precies is overleden. Een meningioom is goedaardig en zit niet in je brein, een meningioom groeit óp je hersenvlies en duwt tégen het brein. Tegen de meest kwetsbare plek van je lichaam. Daar zit niet voor niets een schedel om heen! Als ik het moet invullen kom ik maar tot een conclusie. Een creatief mens dat leeft om te bedenken en te vertellen, wiens verhaal wreed is afgepakt door het leven, sterft van verdriet.

Leren manifesteren. Les 1

Mijn zwager gaat binnenkort trouwen. Anders gezegd, ze gaan het op een eerder moment afgesloten huwelijk op een mooie plek vieren met vrienden en familie. Zoals de pre-huwelijkse gebruiken en verwachtingen het dicteren, hoort daar vanzelfsprekend een vrijgezellenfeest bij.

Het vrijgezellenfeest bestaat al net zolang als het huwelijk. Dat vermoed ik. Vraag me niet hoe lang precies en of mijn stelling klopt, want ik doe zelden research voor de stukjes die ik schrijf. Toen mijn vriendengroep van weleer nog jong en onbezonnen was (en het huwelijk opeens een ding werd) organiseerden we ook wel eens een vrijgezellenfeest. Die voldeden aan alle clichés. Teveel drinken en de nodige post-puberale ongein die daar logischerwijs op volgt. Afijn. De afloop van zo’n avond wilde wel eens mwah uitpakken.

Nu zijn we (heel veel) ouder en zijn vrijgezellenfeesten opeens weekendjes weg die stijf staan van de verstandige keuzes. Godzijdank zou je denken. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat het vrijgezellenfeest ongeacht wie de bruidegom is, voor mij hetzelfde voelt als te lang onderwater worden geduwd. Liever niet. Dat plus zoals in dit geval te veel mensen die ik niet ken. Dat plus het feit dat ik geen alcohol meer drink om de prikkels te beteugelen. Dat plus mijn introverte inborst. Nou, dat dus.

Mijn zwager weet dat. Daar hebben we het wel eens over.

Het – vermoedelijke – vrijgezellenfeest kwam dichter en dichter bij, maar ik hoorde maar niks. Ook niet terwijl het geruchtencircuit er al volop over roeptoeterde. Voordat ik het vergeet. Ik ken mijn zwagers vriendengroep van zien en af en toe een hallo tijdens een verjaardag. Daar houdt het op. Ik vermoed dat mijn bestaan nauwelijks een rol speelt in hun leven. Andersom geldt dat ook. Zo gaat dat. Leuke groep – ongetwijfeld – maar niet mijn groep. Sommigen voegen probleemloos in bij het onbekende, maar ik niet.

Onlangs hoorde ik uit het geruchtencircuit dat mijn naam bovenaan de vrijgezellenfeestlijst van mijn zwager stond. Mijn naam staat zelden bovenaan lijstjes, dus ik schrok daarvan. Alleen, ik wist van niks. Ook hoorde ik dat alles omtrent de festiviteiten al in kannen en kruiken was. Twee dagen Rotjeknor en ongetwijfeld met heerlijk dineren en stappen. Vulde ik snel in. (Inmiddels weet ik dat mijn aannames klopten, zij het aangevuld met heel veel alcohol.)

Afijn. Op dat moment ging het mis of kwam het goed,- ligt eraan wie je het vraagt. Bij het inkorten van de lijst die te lang was, viel mijn naam er onbedoeld vanaf. (Inmiddels weet ik hoe. Er zijn twee theorieën, waarvan mijn theorie ijzersterk is. Kom ik zo op terug.) Mijn zwager heeft de uiteindelijke lijst waar mijn naam dus niet meer opstond, niet meer gecheckt. Die geloofde het wel.

Nu de crux. Mijn naam had dus nooit van die lijst mógen verdwijnen. Mijn zwager wilde mij wel degelijk uitnodigen en ging er vanuit dat ik – als ik niet mee wilde – mezelf wel zou afmelden. Dat laatste klopt, dat eerste was helemaal niet nodig, maar ik begrijp de beleefdheid.

Laatst belde de organisator van het feest en verontschuldigde zich. Hij had werkelijk geen idee hoe dit had kunnen gebeuren. Handen in het haar. Sorry, sorry, sorry.
“Geen probleem joh”, stelde ik hem gerust.
“Het universum”, vulde ik aan. “Dat mijn naam van de lijst viel, dat is niemand schuld. Hooguit het universum.”
“Het universum?”, hoorde ik.
“Wat ik zeg. Ik heb mezelf van de lijst gemanifesteerd. Dat kan je namelijk leren.”
Hij begreep de knipoog en ik wenste hem een geslaagd vrijgezellenfeest toe.

Inmiddels is een cursus in de maak. Ik niche hem op ‘introverten die stilletjes verkruimelen bij de gedachte aan een tweedaags vrijgezellenfeest met mensen die je niet of nauwelijks kent’.